Όταν ο άντρας σωπαίνει: Μια αλήθεια πίσω από τη σιωπή
Τον βλέπεις. Είναι εκεί. Παρών. Δυνατός. Σταθερός.
Κι όμως, όσο πιο δυνατός φαίνεται, τόσο πιο εύθραυστος είναι μέσα του.

Ένας άντρας που δεν έμαθε να μιλά για όσα νιώθει.
Όχι γιατί δεν θέλει.
Αλλά γιατί κάποτε του είπαν:

«Μη φωνάζεις.»

«Μην κλαις, είσαι αγόρι.»

«Μη δείχνεις αδυναμία, θα σε φάνε.»

Κι έτσι, άρχισε να χτίζει τείχη αντί για γέφυρες.
Άρχισε να φοράει μάσκες για να μη βλέπουμε τα σημάδια.
Άρχισε να σωπαίνει.

Η σιωπή του δεν είναι αδιαφορία. Είναι άμυνα.
Πόσες φορές έχουμε κατηγορήσει τον σύντροφό μας για “ψυχρότητα”;
Πόσες φορές ζητήσαμε να «εκφραστεί», να «μιλήσει», να «δείξει αγάπη»;

Μα δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ αν του έμαθε ποτέ κανείς πώς να το κάνει.

Ο άντρας που δεν μιλάει εύκολα για τα συναισθήματά του,
συχνά τα νιώθει πολύ πιο έντονα απ’ όσο νομίζουμε.

Μόνο που η γλώσσα του δεν είναι τα λόγια. Είναι οι πράξεις.
Δεν θα σου πει «σ’ αγαπώ» εύκολα,
αλλά θα φτιάξει το αυτοκίνητό σου πριν το ζητήσεις.
Δεν θα σου πει «με πονάει αυτό που έγινε»,
αλλά θα απομακρυνθεί για να μην ξεσπάσει.

Και τότε τι κάνεις;
Δεν τον πιέζεις.
Δεν τον “διορθώνεις”.
Δεν του λες “πες μου τώρα τι νιώθεις”.

Τον κοιτάς με κατανόηση.
Τον αφήνεις να νιώσει ασφάλεια — όχι απαίτηση.

Γιατί ο άντρας που θα μάθει να εκφράζεται,
πρέπει πρώτα να αισθανθεί ότι δεν κινδυνεύει αν το κάνει.

Ποιος θα ακούσει τον άντρα που δεν φωνάζει;
Σε έναν κόσμο που ζητάει από τον άντρα να είναι πάντα «βράχος»,
η πιο επαναστατική πράξη είναι να του πεις:

«Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος.
Μπορείς απλώς να είσαι άνθρωπος.»

Και ίσως εκείνη τη στιγμή να μην σου πει τίποτα.
Αλλά μέσα του, μόλις γκρεμίστηκε ένα τείχος.

Τελικά…
Η ευαλωτότητα δεν είναι ντροπή.
Η σιωπή δεν είναι αδυναμία.
Και ο άντρας που μαθαίνει να νιώθει, είναι ο άντρας που έχει γενναιότητα.

Ας δώσουμε χώρο στους άντρες να μιλήσουν.
Όχι για να ακουστούν μόνο,
αλλά για να λυτρωθούν.

Μαρία Αλεξιάδου