Οι τρεις ύπουλες φράσεις που κρατούν τη ζωή σου πίσω

Υπάρχουν λέξεις που μοιάζουν με απαλές κουβέρτες. Ζεστές, γνώριμες. Μας τυλίγουν, μας ησυχάζουν. Κι ύστερα, χωρίς να το καταλάβουμε, μας μουδιάζουν. Οι λέξεις που λέμε στον εαυτό μας δεν είναι ουδέτερες. Φορούν μορφές, κουβαλούν ιστορίες, ριζώνουν στον νου και καθορίζουν τις επιλογές μας.

Αυτό το άρθρο δεν είναι εδώ για να σου πει “σκέψου θετικά”. Είναι εδώ για να σου πει:
παρατήρησε τι επαναλαμβάνεις.
Γιατί ίσως, οι πιο ύπουλες φυλακές… είναι προτάσεις που ξεκινάνε με “έτσι είμαι”, “δεν είμαι έτοιμος” ή “έτσι είναι τα πράγματα”.

1. «Είμαι έτσι από παιδί»

Λέγεται συχνά με αποδοχή. Καμιά φορά με παράπονο. Κάποιες φορές και με περηφάνια. Είναι μια φράση που μοιάζει με βράχο: «δεν αλλάζω – έτσι με έπλασε η ζωή». Όμως η αλήθεια είναι πιο ρευστή. Ό,τι κουβαλάς από το παιδί που ήσουν, το κουβαλάς επειδή ακόμη δεν έχεις επιλέξει να το αποθέσεις.

Η φιλοσοφία εδώ δεν είναι να αρνηθείς το παρελθόν. Είναι να αναγνωρίσεις ότι δεν είσαι υποχρεωμένος/η να επαναλαμβάνεις το ίδιο αφήγημα.

Ρώτα τον εαυτό σου: Ποιο κομμάτι του παιδικού μου εαυτού τιμώ, και ποιο με περιορίζει;

2. «Δεν είμαι έτοιμος/η»

Τι σημαίνει «έτοιμος»; Ποιος το ορίζει; Υπάρχει στιγμή που ανοίγεις τα μάτια και λες «τώρα, ναι!»; Ή μήπως η “ετοιμότητα” είναι η πιο ευγενική μορφή της αναβολής;

Οι Στωικοί έλεγαν πως «ο χρόνος δεν σου ανήκει». Αν δεν πράξεις, το επέλεξες. Το “δεν είμαι έτοιμος” είναι άρνηση ευθύνης μεταμφιεσμένη σε ρεαλισμό.

Η πράξη προηγείται της βεβαιότητας. Και το βήμα προηγείται της σιγουριάς. Δεν ωριμάζεις πριν ξεκινήσεις. Ωριμάζεις εν κινήσει.

Δράση: Γράψε κάτι που θέλεις να κάνεις εδώ και καιρό. Τώρα γράψε ένα μικροσκοπικό πρώτο βήμα — όσο γελοίο κι αν φαίνεται. Κάν’ το.

3. «Έτσι είναι τα πράγματα»

Η βασίλισσα των παραιτήσεων. Τρεις λέξεις που μοιάζουν ακίνδυνες, σχεδόν σοφές.
Μα είναι ένας ψίθυρος που λέει: “μην αμφισβητείς”, “μην ελπίζεις”, “μην ανακατεύεσαι”.

Κι όμως, η ίδια η ζωή είναι μια αδιάκοπη αμφισβήτηση. Τίποτα δεν μένει όπως είναι. Κι αυτό, αντί να σε τρομάζει, μπορεί να σε λυτρώνει.

Η φράση «έτσι είναι» είναι βαρύς μανδύας. Αν τη φοράς χρόνια, ίσως έχεις ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις ανάλαφρος/η.

Προβληματισμός: Ποια «πραγματικότητα» έχω αποδεχτεί χωρίς να τη δοκιμάσω ποτέ;

Κλείνοντας…

Οι λέξεις που σε κρατούν πίσω δεν φωνάζουν. Ψιθυρίζουν. Σε νανουρίζουν. Και αν δεν τις προσέξεις, γίνονται το ταβάνι της ζωής σου.

Η αλλαγή δεν ξεκινά με μεγάλα σχέδια. Ξεκινά με τη ριζική πράξη του να ακούσεις αλλιώς τον εαυτό σου.
Να του δώσεις νέες λέξεις. Νέες ερωτήσεις. Νέες δυνατότητες.

Μαρία Αλεξιάδου